Κ' έγυρ' Εκείνος το άχραντο κεφάλι και ξεψύχησε

στο μαύρο το κορμί μου απάνου·

άστρα γινήκαν τα καρφιά του μαρτυρίου του, άστραψα

κι από τα χιόνια πιο λευκός τα αιώνια του Λιβάνου.

Οι καταφρονεμένοι μ' αγκαλιάσανε

και σα βουνά και σα Θαβώρ υψώθηκαν εμπρός μου·

οι δυνατοί του κόσμου με κατάτρεξαν

γονάτισα στον ήσκιο μου τους δυνατούς του κόσμου.[....]

{Το Τραγούδι του Σταυρού, Κωστής Παλαμάς}

fShare

Tweet